Mengapa C-peptide tidak berfungsi sebagai ujian rutin untuk pengurusan glukosa darah?
C-peptida ialah penunjuk berharga bagi rembesan insulin dan fungsi sel beta pankreas, dan walaupun ia biasanya tidak digunakan sebagai ukuran rutin dalam pengurusan glukosa darah, ia berfungsi untuk tujuan khusus dalam diagnosis dan pengurusan diabetes .
Kepentingan ujian C-peptida terletak pada keupayaannya untuk menilai pengeluaran insulin endogen, yang tidak dipengaruhi oleh pentadbiran insulin eksogen, senario biasa pada pesakit diabetes yang menggunakan terapi insulin. Ini menjadikan C-peptide penanda yang boleh dipercayai untuk menentukan fungsi sel beta sisa, terutamanya dalam pembezaan antara diabetes jenis 1 dan jenis 2, dan dalam memantau perkembangan penyakit dari semasa ke semasa.
Lebih-lebih lagi, tahap C-peptida telah dikaitkan dengan risiko mendapat komplikasi diabetes. Tahap C-peptida yang lebih rendah dikaitkan dengan kawalan glisemik yang lebih lemah, yang boleh membawa kepada peningkatan kejadian komplikasi mikrovaskular dan makrovaskular .
Dalam amalan klinikal, C-peptide digunakan dalam kes di mana terdapat keperluan untuk membezakan antara hipoglikemia yang bergantung kepada insulin dan tidak bergantung kepada insulin, serta dalam diagnosis keadaan tertentu seperti insulinoma dan hipoglisemia berfakta . Selain itu, ia boleh menjadi peramal yang berguna tentang keperluan terapi insulin masa hadapan bagi pesakit diabetes jenis 2 dan telah terbukti sebagai peramal yang berpotensi untuk komplikasi diabetes .
Walau bagaimanapun, untuk pengurusan glukosa rutin, pengukuran glukosa langsung seperti pemantauan glukosa darah kapilari,Ujian HbA1c, dan pemantauan glukosa berterusan (CGM) lebih kerap digunakan kerana pantulan langsung mereka terhadap paras gula darah. Ujian C-peptida biasanya dikhaskan untuk senario klinikal tertentu dan bukannya pengurusan glukosa harian.
Kesimpulannya, walaupun C-peptida bukanlah biomarker standard dalam pengurusan glukosa darah rutin, ia memainkan peranan penting dalam aspek tertentu penjagaan diabetes, terutamanya dalam penilaian fungsi sel beta dan risiko komplikasi.
